در ۱۷ فوریه ۱۸۶۹ جان مایال، چارلز اسپنسر و رولی ترنر از میدان ترافالگار لندن تا برایتون را به مدت ۱۵ ساعت و برای ۵۳ مایل رکاب زدند. روزنامهٔ تایمز که گزارشگری را برای دنبال کرن آن ها فرستاده بود آن را به مثابهٔ یک «همراهی چرخه ای فوق العاده»[۱] توصیف کرده است. در ماه مارس همان سال سه سواره لیورپول را به مقصد لندن ترک کردند و سفر سه روزهٔ آن ها بیشتر به تورهای سواری مدرن شبیه بود. این اشتیاق به کشورهای دیگر توسعه یافت. نیویورک تایمز از «شمار چرخه هایی که همچون شاتل ها از اینجا به آنجا پرواز می کنند» یاد کرد. اما در حالی که علاقهٔ انگلیسی ها کمتر از آمریکا بود، اما به مدت طولانی تری ادامه یافت. توسعه یافتن ماشینی که باید با پدال‌هایی که روی چرخ کوچک جلو بود حرکت می‌کرد، دسترسی به فواصل طولانی‌تر را میسر کرد. دوچرخه‌سواری که خود را «دراگون نور» می‌نامید در ۱۸۷۰ یا ۱۸۷۱ میلادی دربارهٔ سواری از لوییز به سالیسبوری در راستای انگلستان جنوبی گفت. عنوان کتاب او، چرخ‌ها و گلایه‌ها، بیانگر سفری کمتر از یک سفر بی‌رویداد است هرچند مک‌گورن می‌گوید «به‌نظر می‌رسد که علیرغم سطح بد جاده، خاک و نبود راهنما، سفری دل‌پذیر بوده است.» سفرها بیشتر ماجراجویانه شدند. جان فوستر فرسر و دو تن از دوستانش در ژوئیه ۱۸۹۶ برای سفر دور دنیا با دوچرخه‌های ایمنی حرکت کردند. آن‌ها ۱۹۲۳۷ مایل را با گذر از ۱۷ کشور، در مدت دو سال و دو ماه پیمودند. تا سال ۱۸۷۸ دوچرخه‌سواری تفریخی به‌خوبی در بریتانیا تأسیس شده بود تا به ایجاد کلاب تور دوچرخه‌ای منجر شد، که بعدتر به کلاب تور دوچرخه‌سواران تغییر نام یافت. این کلاب قدیمی‌ترین سازمان گردشگری ملی در جهان است. اعضای آن همچون اعضای دیگر کلاب‌ها، اغلب با یونیفرم سواری می‌کردند.